Γιατι δεν καταγγέλονται οι κακοποιήσεις.

Οι περισσότεροι είναι ενήμεροι για την καταγγελία της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρουγια την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη πριν πολλά χρόνια, τότε που ούσα πιο μικρή πίστευε το αυτονόητο. Ότι όλοι όσοι θα την πλαισίωναν, θα είχαν μόνο ένα πράγμα στο μυαλό τους: να προσφέρουν γνώση, σεβασμό, αγάπη και υποστήριξη για να τα καταφέρει. Το περιεχόμενο της ομιλίας της στην ουσία αποκαλύπτει πόση δουλειά με τον εαυτό της, πόσες συνεδρίες και πόσα δάκρυα προηγήθηκαν για να μπορέσει να κάνει αυτό που έκανε. Και έρχεται η αχαρακτήριστη ανακοίνωση της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας:

«Με αφορμή την δημόσια τοποθέτηση της Ολυμπιονίκου κ. Σοφίας Μπεκατώρου, η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία δηλώνει ότι μέχρι πρόσφατα δεν είχε λάβει καμία επιστολή ή έστω άτυπη καταγγελίασχετικά.
Ωστόσο, ακόμη κι αν είχε λάβει ανεπίσημη καταγγελία, η Ομοσπονδία θα ήταν άτεγκτη στην αντιμετώπιση τέτοιου φαινομένου.

Επειδή, όμως, δεν πρέπει να πλανάται οποιαδήποτε σκιά για οποιονδήποτε, παροτρύνουμε την καταγγέλλουσα, εφόσον πήρε την πρωτοβουλία έστω και μετά τόσα χρόνια  να μιλήσει σχετικά με αυτό το δυσάρεστο περιστατικό, να γίνει συγκεκριμένη,  και η Ομοσπονδία, εφόσον εμπίπτει στην αρμοδιότητά της, να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι θα πράξει τα δέοντα.»

Να γιατί δεν καταγγέλονται οι κακοποιήσεις.

Μερικά από τα μηνύματα που εμμέσως πλην σαφώς στέλνει η επίσημη τοποθέτηση της ομοσπονδίας είναι τα ακόλουθα:

-Τώρα το θυμήθηκες (Φταις)
-Δεν γνωρίζαμε (Δεν φταίμε εμείς, εσύ φταις που δεν μας ενημέρωσες).
-Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις και αμαυρώνεις την υπόληψη σημαντικών ανθρώπων (Φταις!)
-Δεν είναι σίγουρο ότι είναι στη δικαιοδοσία μας να κάνουμε κάτι και να γνωρίζαμε (δεν φταίμε).
-Λυπούμεθα για το δυσάρεστο γεγονός (ασχολίαστο).
-Παρ’ όλα αυτά, έλα να μας εμπιστευτείς και να μας πεις ποιος είναι!

Αυτή η αντίδραση / ανακοίνωση είναι η απόδειξη και η απάντηση για ποιο λόγο δεν καταγγέλλονται αυτά τα περιστατικά. Όλοι όσοι είναι σε θέση ευθύνης και έχουν μια τέτοια αντίληψη θα πρέπει να απομακρύνονται από τη θέση τους – πόσο μάλλον όταν έχουν να κάνουν με ανήλικους.

Δυσάρεστο γεγονός είναι ο τσακωμός μου με ένα φίλο. Δυσάρεστο γεγονός είναι η ‘προδοσία’ ενός συναδέλφου. Δυσάρεστο γεγονός είναι τα κιλά που έβαλα τρώγοντας μελομακάρονα τα Χριστούγεννα. Ο βιασμός δεν είναι απλά ένα δυσάρεστο γεγονός!

Η λεκτική και συναισθηματική κακομεταχείριση είναι συχνή συνθήκη.

Έχω δουλέψει με πολλούς νυν και πρώην αθλητές και ξέρω για την κακομεταχείριση τους όταν ήταν παιδιά. Μπορεί να μην μου έχουν μιλήσει για σεξουαλική κακοποίηση αλλά η λεκτική και συναισθηματική κακομεταχείριση είναι δυστυχώς συχνό αντικείμενο συζήτησης στην συνεδρία. Θυμάμαι μια περίπτωση πριν πολλά χρόνια που οι γονείς αθλητή συμβουλεύονταν δικηγόρο για να μεταφέρουν το παιδί τους, που είχε διακρίσεις στο χώρο, σε άλλη ομάδα λόγω συναισθηματικής κακομεταχείρισης και δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ούτε συζήτηση για απομάκρυνση του προπονητή. Έρχονταν αντιμέτωποι με την νοοτροπία ότι «ο αθλητής μας ανήκει». Η θα έμενε εκεί ή θα αποχαιρετούσε όλα όσα δούλεψε πολύ σκληρά για να πετύχει. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι είναι παντού αλλά δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένο γεγονός.

Όσοι έχουν περάσει κάτι ανάλογο, να μην ταυτιστούν με τη λέξη ‘θύμα’ που συχνά χρησιμοποιούμε

Στο επόμενο blog θα αναφερθώ σε δύο πολύ χαρακτηριστικές επιπτώσεις που κουβαλούν, μέχρι να το δουλέψουν, όσοι έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Μέχρι τότε, όσοι έχουν περάσει κάτι ανάλογο ας μην περιορίζουν την ταυτότητα τους στη λέξη ‘θύμα’ που συχνά χρησιμοποιούμε.

Υπάρχει λόγος που εγώ δεν την χρησιμοποίησα ούτε μια φορά σε αυτό το κείμενο.